Gerben, Rianne en Isis in Portugal 13-24 juli 2015
Maandag 13 juli
Om 2 uur ’s nachts gaat de wekker en dat heeft Isis ook gemerkt, we hoeven haar dus niet wakker te maken. We kleden ons aan, brengen de koffers beneden en voor we het weten staan de ouders van Rianne voor de deur. Even de auto inladen en we gaan op weg naar Schiphol.
We checken de koffers in en gaan door de controle. We kopen daarna nog een paar boeken en wat water voor in het vliegtuig. Het is drukker dan we dachten. Na even wachten vinden we toch een plekje voor een heel vroeg ontbijtje. Ondertussen is Isis in de buggy in slaap gevallen. Na ons ontbijtje lopen we richting de gate, C7. Om ons heen zien we vooral heel veel jongeren, gelukkig slapen die meestal rond dit tijdstip, dus dat zullen ze in het vliegtuig ook wel doen. Isis is wakker geworden, dus die wordt nog even verschoond. Wachten met een baby gaat blijkbaar veel sneller, want we mogen het vliegtuig al in. We geven de buggy af en zoeken onze plaatsen op.
In het vliegtuig krijgen we nog uitleg over de speciale babygordel en het babyreddingsvest. ‘Als we dat vest nodig hebben, zijn we toch al verloren’, aldus Gerben. Al snel taxiën we naar de Kaagbaan. We stijgen op en belanden in de wolken. Isis vindt het allemaal heel gewoon. Ze kijkt uit raam, voelt aan de trillende muren en kletst erop los. Ze lijkt ook geen last te hebben van de luchtdruk, want drinken wil ze niet. We zitten in een soort paupervliegtuig zonder tv, maar gelukkig hebben we een baby die ons vermaakt. Na zo’n drie kwartier vallen Isis en Gerben in slaap. In een onmogelijke houding, dus Rianne legt zich erbij neer dat haar arm langzaam af zal sterven. Als we in de buurt van Faro komen, laten we nog een flesje opwarmen. Isis drinkt het lekker op en kijkt daarna verveeld uit het raam hoe we landen.
In dit land geven ze de buggy blijkbaar niet af bij de gate, dus lopen we met Isis op de arm naar de bagageband. Het duurt even, maar dan komen al onze spullen tegelijk. We vervolgen onze weg naar de reisleidster. Ze verwijst ons naar iemand van de autohuur. Deze mevrouw verwijst ons naar de chauffeur van de transfer. Met een groep mensen wachten we op het busje. Niet iedereen past erin, dus nog meer wachten. Uiteindelijk mogen wij ook mee. Nadeel van zo’n transfer is dat iedereen tegelijk bij de verhuurder aankomt, dus nog meer wachten.
We krijgen een Fiat Punto toegewezen. We laden de auto vol, vragen nog om een verantwoorde kinderstoel en gaan op hoop van zegen op weg. Het is namelijk alweer even geleden dat Gerben in een schakelauto heeft gereden… Het valt ons weer eens op hoe pauper andere landen zijn vergeleken met Nederland. Of zijn wij verwend met borden en wegbelijning? Het appartement Verde Pino is niet heel ver van het vliegveld. Als we aankomen, moeten we echter wel wachten tot onze kamer schoon is. Na een uur mogen we er eindelijk in. Het is een net appartement met woonkamer, slaapkamer, badkamer en simpele keuken. Het babybedje en de kinderstoel staan ook al klaar.
Als we onze spullen hebben neergezet, gaan we naar een supermarkt. We kunnen niet alles vinden en vragen ons af hoe de lokale bevolking dit doet. Sommige producten zijn gewoon niet verkrijgbaar, de winkel is onlogisch ingedeeld en er is weinig keus. Misschien weer de Hollandse verwennerij? Na de hoognodige dingen gekocht te hebben, gaan we terug naar het appartement om te lunchen. Daarna leggen we Isis in bed en besluiten zelf ook wel een dutje te kunnen gebruiken. Na 2 uur worden we weer wakker. We zitten nog even buiten, Gerben doet nog een paar boodschappen en dan is het alweer tijd om te eten.
’s Avonds het gebruikelijke ritueel. Badje, flesje, slapen. Wij zitten nog even buiten en rollen dan ook ons bed in na een korte nacht en hele lange dag. Tot morgen!
